Ήταν Ιούνης του 1987, είχα έρθει για μια δουλειά στη Γενική Γραμματεία Λαικής Επιμόρφωσης...
Τι υπηρεσία είναι αυτή? Σε ποιόν πλανήτη ανήκει?
Έχω πέσει απ΄τα σύννεφα, είμαι εδώ τόση ώρα η δουλειά μου έχει τελειώσει και δεν λέω να ξεκολλήσω και να φύγω!
Τι χρώματα κατακλύζουν τη ζωή των ανθρώπων που δουλεύουν εδώ?
Πόρτες κόκκινες, κίτρινες, μωβ, μπλε ανοιχτές διάπλατα!
Πίνακες ανακοινώσεων, καλύπτουν τους τοίχους των γραφείων!
Τεράστιοι, αρμονικά συνδυασμένοι με τα χρώματα των επίπλων , με καρφιτσωμένες χρωματιστές αφίσες από προγράμματα και εκδηλώσεις που έγιναν!
Τεράστιες γλάστρες με φυτά μέσα στα γραφεία και τα γραφεία τοποθετημένα στους χώρους, με τρόπο ασύμμετρο, ώστε να εξυπηρετούν την εργονομία του χώρου, την έμπνευση, τη δημιουργικότητα και την συνεργασία μεταξύ των συναδέλφων!!!
Κάποιοι έχουν ανοιχτά και ραδιόφωνα!
Μουσική ή ειδήσεις σε χαμηλό τόνο κατακλύζουν το χώρο και σε συνδέουν με την πραγματικότητα…
Και οι εργαζόμενοι?
Τι κάνουν οι εργαζόμενοι?
Τρομερή κινητικότητα υπάρχει σε όλους τους χώρους.
Άνθρωποι πάνε κι έρχονται στα γραφεία, και στους διαδρόμους.
Κρατάνε χαρτιά, κανονίζουν μετακινήσεις στην επαρχία, μιλάνε δυνατά και ζωντανά στα τηλέφωνα, γελάνε και δουλεύουν!!!
Μάλιστα, δουλεύουν, δεν χρειάζεται να το τσεκάρεις, φαίνεται!!!.
Σ’ ένα ανοιχτό γραφείο,7-8 άνθρωποι συνεργάζονται, και μεσ’ τις κουβέντες τους ακούς κάποιον που λέει όλο κάτι για το Νομό: «… πόσο ανάγκη έχει ο Νομός, γιατί είναι ακριτικός, νησιωτικός Νομός και οι άνθρωποι είναι δύσκολο να μετακινούνται στις πόλεις και πρέπει να γίνουν τα σεμινάρια και ο πολιτισμός πρέπει να πάει σ’ αυτούς, αφού δεν μπορούν να πάνε αυτοί να τον βρούνε…»
Κάποια στιγμή έχουν καταλήξει, σηκώνεται .
«Λοιπόν , θα σας περιμένουμε!»
«Εντάξει κ. Νομάρχη!!!»
Φεύγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες, βγαίνει απ’ το διάδρομο και φεύγει! Χωρίς να περάσει απ’ το γραφείο του Γενικού!
Άρα το σύστημα δουλεύει και ο Νομάρχης το ξέρει και το εμπιστεύεται!!!!!!!
Στη μεσαία αίθουσα, κάποια συνεδρίαση γίνεται, συμμετέχουν όλοι με κέφι και δυναμισμό και προσπαθούν να καταλήξουν κάπου…κάτι ετοιμάζουν , ακούω κάτι για μια ημερίδα…
Και ξάφνου, έρχεται μια κοπέλα απ΄το βάθος του διαδρόμου και μπαίνει στην αίθουσα, της κάνουν χώρο και κάθεται μαζί τους, ζητάει το λόγο και κάτι λέει,
συνεχίζουν να συζητούν και ακούω κάποιον να λέει στην νεοφερμένη:
«Μα αυτό το συζητήσαμε Γενικέ προηγουμένως, έχουμε πάρει απόφαση!»
Κι αυτή απαντάει: «Εντάξει, συνεχίζουμε!»
Κάποια στιγμή το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθε, σηκώνεται και βγαίνει.
Το μυαλό μου έφυγε και γύρισε πίσω…3 χρόνια πριν…
Έχοντας ζήσει ένα χρόνο στην επαρχία και ζώντας τη Λαϊκή Επιμόρφωση από κοντά, είχα κάνει μακρινές αποστάσεις στα ορεινά μέρη του νομού, σε δρόμους επαρχιακούς και δύσκολους, πάνω στα βουνά με χειμωνιάτικο καιρό και σκοτάδι απ’τις 5 το απόγευμα ,για τις εκδηλώσεις της Λ.Ε…
Και δεν το κρύβω, είχα εκπλαγεί κι είχα συγκινηθεί κι είχα συνταραχθεί,
όταν έφτασα την πρώτη φορά στο προορισμό της εκδήλωσης, μαζί με άλλους δύο «ωραίους τρελούς».
Εγώ ένα παιδί της πόλης,(που όσα και να είχα στερηθεί, λόγω οικονομικής τάξης στην οποία ανήκα, δεν έπαυα να έχω την «πολυτέλεια» της Αθήνας με ό,τι αυτό σήμαινε εκείνη την εποχή…),
όταν λοιπόν έφτασα στον προορισμό μας ,
αντίκρισα ένα μικρό φτωχό χωριό, σκοτεινό και παγωμένο και στη μέση του χωριού, ένα φωτισμένο καφενείο….
Όλο το χωριό ήταν εκεί!!!
Άντρες, γέροντες, παραδοσιακοί με την τοπική τους ενδυμασία και τ’ άσπρα τους γένια και μαλλιά, γυναίκες νέες με τα μωρά στην αγκαλιά και μεγαλύτερες, ηλικιωμένες, νέοι και κοπέλες…
Είχανε φουλάρει την ξυλόσομπα με ξύλα ,προσπαθούσανε να ζεσταθούνε και περιμένανε…
Η εκδήλωση ήταν για τη Γυναίκα και το νέο οικογενειακό δίκαιο!
Κράτησε δυό ώρες και δεν έφυγε κανένας, ούτε οι γέροντες που’χαν ζήσει 70 και 80 χρόνια και δεν είχαν ακούσει ποτέ λέξη για τη θέση της γυναίκας κι άλλα τέτοια περίεργα!!!
Φύγαμε με δυσκολία απ’ τις ερωτήσεις που είχαν και την όρεξη για συζήτηση, γιατί η νύχτα έπεφτε και είχαμε το δύσκολο δρόμο της επιστροφής….
Αυτή λοιπόν ήτανε η «επαρχία»… και τόσο διψάγανε οι άνθρωποι για τα αυτονόητα…
Κάποιος με σκούντησε ευγενικά: «Μπορώ να σας βοηθήσω, σας βλέπω τόση ώρα που κοιτάτε γύρω-γύρω, θέλετε κάτι?»
«Ξύπνησα» απότομα και ξαναβρέθηκα στο διάδρομο της Λαϊκής Επιμόρφωσης, να παρακολουθώ τη ζωή μιας Δημόσιας υπηρεσίας που για πρώτη φορά μ’ έκανε να σκεφτώ την έννοια της κυψέλης!
Είχα αυτή τη λέξη και την έννοια να τη σκεφτώ απ’ το Δημοτικό, όταν κάναμε στη Φυσική Ιστορία για μέλισσες…
Από τότε δεν την ξανασκέφτηκα, ούτε την ξανασυνάντησα ποτέ στη ζωή μου… ως τη στιγμή που μπήκα στη Λαϊκή Επιμόρφωση…
Ώστε όλα αυτά στην επαρχία από δω ξεκινούν!
Ξεκίνησα να φύγω.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΕΔΩ!!!!
(προχωρώ και σκέφτομαι)
Αποκλείεται να γυρίσω στη μίζερη, σκοτεινή και γραφειοκρατική καθημερινότητά μου!
Αποκλείεται να γυρίσω στους μπεζ, άχρωμους τοίχους , τους άδειους από οποιοδήποτε χρώμα, στη σιωπή, στα στοιβαγμένα γραφεία στη σειρά, στους μουτρωμένους και βαριεστημένους συναδέλφους που δεν τους συνδέει η χαρά της δουλειάς αλλά η αγωνία του προϊσταμένου και το άγχος ενός 8ώρου που δεν περνάει.
Υπάρχουν Δημόσιες υπηρεσίες που είναι αλλιώς!
Και σιγά-σιγά ίσως γίνουν όλες έτσι!!!
Θα δουλεύεις και θα χαίρεσαι, θα βλέπεις χειροπιαστά τα αποτελέσματα της δουλειάς σου, θα δουλεύεις σ’ένα περιβάλλον που δεν θα σε οδηγεί στον ψυχολόγο, και οι προϊστάμενοι θα συντονίζουν και θα διευκολύνουν
και οι ηγεσίες
Οι πολιτικές ηγεσίες του χώρου, θα σέβονται τους εργαζόμενους και θα τους εμπιστεύονται, θα θέλουν να τους εμπνέουν να δίνουν στη δουλειά τον καλλίτερο εαυτό τους, χωρίς τρομοκρατία και χωρίς εξευτελισμούς!!!
Ώσπου όμως να γίνουν όλα αυτά,
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΣΤΗ ΛΑΙΚΗ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ!
Και ήρθα.
Έχουν περάσει 21 χρόνια από τότε.
Είμαστε στο 2008.
Τέσσερα χρόνια μετά το 2004 που ανέλαβε η κυβέρνηση και διόρισε Γ.Γ τον κ.Τσαμαδιά και 24 χρόνια μετά το 1984 του Όργουελ.
Οι τοίχοι έχουν βαφτεί άσπροι.
Οι πίνακες ανακοινώσεων έχουν καθαιρεθεί (ως ανατρεπτικός διάκοσμος μάλλον).
Οι πόρτες αντικαταστάθηκαν και βάφτηκαν σε χρώματα ουδέτερα και ομοιόμορφα.
Η κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων, ανακαινίστηκε! επιπλώθηκε πολυτελώς και κλειδώθηκε!
Χρησιμοποιείται μόνο για υποδοχή επισήμων!
Το ίδιο συνέβη και στην αντίστοιχη κεντρική αίθουσα του 3ου ορόφου.
Δεν μπορεί κανείς να μπει μέσα χωρίς άδεια του Γενικού!
Οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν ανά γραφείο, με επακόλουθο τα τραπέζια-γραφεία, να τοποθετηθούν σε απόσταση αναπνοής το ένα απ’ το άλλο και κατόπιν οδηγιών του Γενικού σε συγκεκριμένες θέσεις,
γιατί οι υπάλληλοι, δεν είναι ικανοί, ούτε για το πού θα κάτσουν να αποφασίσουν.
Οι πόρτες των γραφείων είναι κλειστές.
Σπάνια κυκλοφορεί κανείς στο διάδρομο.
Αν ανοίξει καμιά πόρτα, βλέπεις ανθρώπους σκυθρωπούς να κάθονται στα γραφεία τους.
Αν πας στο γραφείο τους σε κοιτάνε άλλοι με άγχος, άλλοι με ενόχληση και αγωνία και άλλοι δεν σου απευθύνουν καθόλου το λόγο,
όχι γιατί τους καθυστερείς, αλλά γιατί ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ξεπροβάλλει ο Γενικός και να αρχίσει να προσβάλει και να μειώνει τον υπάλληλο χωρίς κανένα λόγο.
Κανείς δεν συνεδριάζει πουθενά, παρά μόνο αν το γνωρίζει και το επιτρέπει ο Γενικός.
Κανείς δεν κανονίζει τίποτα για τίποτα, γιατί μόνο ο Γενικός αποφασίζει για όλα.
Κανένας Νομάρχης και Δήμαρχος δεν συνεργάζεται με κανένα τμήμα, όποιος έρθει, κατευθύνεται στο γραφείο του Γενικού και μόνον!
Τα περισσότερα προγράμματα έχουν σταματήσει, ή έχουν περάσει σε άλλες δομές αυστηρά ελεγχόμενες από τον Γενικό.
Άλλα πάλι έχουν διαφοροποιηθεί ως προς τη φυσιογνωμία τους και οπωσδήποτε δεν αποφασίζουν οι εργαζόμενοι για το προφίλ τους και την ύπαρξή τους.
Η Λαϊκή Επιμόρφωση έχει αλλάξει και όχι μόνο όνομα…
Κανείς δεν την περιμένει σε κανένα χωριό, κανείς δεν προσβλέπει σ’ αυτήν.
Ούτε φτωχοί, ούτε κοινωνικά αποκλεισμένοι, ούτε αναλφάβητοι, ούτε άνθρωποι χωρίς κατάρτιση και κοινωνικές δεξιότητες βλέπουν σ’αυτήν ένα σωσίβιο για να πιαστούν και να επιπλεύσουν.
Όλα είναι τυπικά και απόμακρα, όλα σχεδιάζονται και υλοποιούνται με βάση τις απόψεις του κ. Γενικού και την απορρόφηση πόρων της κοινότητας.
Όσο γίνονται έτσι όλα, όσο μπαίνουν τα προαπαιτούμενα και τα στατιστικά και οι βεβαιώσεις σε πρώτο και κύριο λόγο, τόσο σε λίγο όλα όσα παρέχει, η « Εκπαίδευση Ενηλίκων» ή «η Διά Βίου Εκπαίδευση», θα είναι ολόιδια με όσα οι υπόλοιποι θεσμοί της εκπαίδευσης και της κοινωνίας παρέχουν στους ανθρώπους και είναι αυτοί οι θεσμοί, που άφησαν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων απέξω.
Και πάλι απέξω θα’ναι…
Οι αριθμοί της Γενικής Γραμματείας ευημερούν.
Οι υπάλληλοι είναι δυστυχισμένοι και αγανακτισμένοι.
Οι περισσότεροι είναι περιθωριοποιημένοι και κάποιοι εντελώς αυθαίρετα και άδικα θύματα διακριτικής μεταχείρισης είναι χαρακτηρισμένοι, τεμπέληδες, ανέντιμοι και περιττοί.
ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
Και…
Πιστεύω ότι αν εξαιρέσεις την επιτακτική ανάγκη του ανθρώπου να εργάζεται για ευνόητους λόγους,
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΕΔΩ…
21.11.08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Εξαιρετικό κείμενο, κείμενο "από καρδιάς", μας πήγε χρόνια πίσω, μας θυμίζει όσα δεν πρέπει να ξεχνάμε, όσα είχαμε κάποτε και δεν έχουμε σήμερα...Όσο κι αν κανένας μας δεν θέλει πια να δουλεύει εδώ, δεν πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν κι ότι εντέλει ο "εισβολέας" δεν μπορεί να κάνει κατάληψη στο μυαλό και στην καρδιά μας. Ίσως τελικά ο κ.Γενικός, με τους πίνακες διατελεσάντων ΓΓ που έχει αναρτήσει στη "σουίτα" του 4ου ορόφου, έχει κάνει κι ένα καλό: μας θυμίζει άλλες εποχές και αγαπητά πρόσωπα που πέρασαν από εδώ...και μας βάζει καθημερινά στη διαδικασία της σύγκρισης...που σε κάθε περίπτωση είναι σε βάρος του!!!
Εξαιρετικό πράγματι το κείμενο. Μου προκαλεί αβάσταχτη θλίψη η τωρινή κατάσταση. Δεν είναι όμως ευθύνη μόνο των τωρινών που έχουν εξαθλιώσει τα πάντα, αλλά και απόρροια των συμπεριφορών των πράξεων και των παραλείψεων και των προηγούμενων που είχαν πια αποκτήσει καθεστωτική νοοτροπία. Θα ξανάρθει άραγε αυτή η μυρωδιά και το χρώμα;
Πόσο ο χρόνος, η εξουσία και το χρήμα έχουν διεισδύσει στα πρόσωπα και τα πράγματα;
Διότι στη ζοφερή μας πραγματικότητα....
...και καλά ο γενικός, αλλά τι γίνεται για παράδειγμα με την Ξερολαγιωργάκη που υποκαθιστά (ας πούμε το τελευταίο) το ΔΙΚΑΤΣΑ; Τι γίνεται με την Μπούλια* που αποδεχόμενη προϊόντα εγκλήματος γίνεται Διευθύντρια χωρίς υπηρεσιακό συμβούλιο; (αλλά και με υπηρεσιακό το ίδιο δε θα ήτανε;)
*Μπούλια: κάποτε και ΓΓ με τους άλλους και υποψήφιος συνταξιούχος με σχετική τελετή όπου λάβαμε καναπεδάκια και έλαβε τιμητική πλακέτα (από τις παλιές, άνευ πυρσού). Προβλέπω ότι θα παραλάβει συντόμως και δεύτερη, μετά πυρσού αυτή τη φορά, ο οποίος εύχομαι να της ζεσταίνει την καρδιά τις κρύες νύχτες στους χειμώνες που έρχονται...
Κάπου εκεί στη μεσαία ή σε κάποιο γραφείο ήμουν κι εγώ.Το κείμενό σας με πήγε με δύναμη πίσω αλλά και με δύναμη μπορεί να σε πάει μπροστά.Αρκεί να υπάρξει:1.Διαφάνεια στα οικονομικά.2.Συμμετοχή και αξιοποίηση όλων των εργαζομένων,ανεξαρτήτως τοποθέτησης και σχέσεων με την μελλοντική εξουσία.3.Αποφυγή όλων των πρακτικών που δείχνουν αλαζονεία.Ας ελπίσουμε ότι μετά την σημερινή πραγματικότητα, θα κλείσει η παρένθεση και δεν θα ανοίξει μια άλλη!
Πόσο τυχερή νοιώθω που έζησα τα 'χρώματα και αρώματα'μιας άλλης εποχής και που ευτυχώς έφυγα νωρίς!!!Πρόσφατα πέρασα από την ΓΓΛΕ (έτσι θα τη λέω, γιατί έτσι τη γνώρισα))και νόμισα ότι μπήκα σε άλλη υπηρεσία!!!Γκρίζα όλα!Ονειρα κρυμμένα στη γωνιά!ΓΙΑΤΊ? Συνάδελφοι μια ρήση λέει ότι κανένας δε σου βάζει αλυσίδα στο πόδι άν δε του δώσεις τα μέτρα σου!Σπάστε τις αλυσίδες! Αυτή η δημοσιοποίηση είναι μια καλή αρχή,αλλά δε φτάνει! Συνεχίστε!...Οπως και να έχει, συγκινήθηκα με την επιστολή που αναφέρεται σε περασμένες καλές εποχές. Στο χέρι μας είναι να ξανάρθουν!! Μαρία Β.
Συνάδελφοι, καλό θα ήταν, όσο κι αν κάποιοι μας εξαγριώνουν, μας πληγώνουν, να μην αναφερόμαστε σε ονόματα!
Οσα έχουμε να πούμε θα τα πούμε ανοικτά πλέον σε Γενική Συνέλευση γιατί "ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι".
Χαίρομαι. Και για το μπλόγκ σας
και για τα κείμενά σας.
Και κυρίως για την αντάρτικη συναισθηματική στάση σας.
Και το τονίζω το τελευταίο, γιατί, στο κάτω κάτω αν δεν αισθανθεί η καρδιά, δεν πρόκειται να στρατηγέψει ο νούς.
Και χαίρομαι επίσης που κάποιοι εξ υμών με την στερνά τους έργα τιμούν και τα πρώτα τους.
Και χαίρομαι περισσότερο, που όχι μόνον είχα την εξαιρετική τύχη και τιμή να συμπορευτώ μαζί σας για κάποια χρόνια, αλλά και γιατί, παρότι τόσο μακρυά, σας νιώθω φίλους και συντρόφους μου.
Κώστας Πατλακίδης
Υ.Γ. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Εμπειρίκος που το είπε, αλλά θυμάμαι τα λόγια του:
Οι καινούργιες εποχές δεν αρχίζουν αμέσως.
Η αλήθεια απλώνεται πρώτα, από στόμα σε στόμα.....
Αυτό λοιπόν το κείμενο, με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο. Μου προκάλεσε συναισθήματα και σκέψεις που δεν χωράνε σ’ ένα σχόλιο. Θα προσπαθήσω κάπως να τα συμμαζέψω:
Πρώτα μια φράση του Φρέιρε: «…η εργασία του (ανθρώπου) δεν είναι μια τιμωρία που απορρέει από την ανθρώπινή του υπόσταση, αλλά ένα τρόπος για να αγαπήσει και να βοηθήσει τον κόσμο να γίνει καλύτερος», μαζί μ’ έναν στίχο του Καβάφη: «…ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω».
Και μετά τη συναισθηματική φόρτιση, αναλογίζομαι μήπως γινόμαστε «γραφικοί» αναπολώντας τον «παλιό καλό καιρό» και τα «περασμένα μεγαλεία» που η μνήμη εξωραΐζει, όμως πάλι λέω πως δεν είναι έτσι. Γιατί εκτός από το συναίσθημα, αυτό το κείμενο θέτει καίρια ζητήματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση ενηλίκων: η ιδιαίτερη προσέγγιση των ενηλίκων εκπαιδευομένων, ο σύνθετος ρόλος του εκπαιδευτή ενηλίκων και η λειτουργία μιας -όχι κατ’ όνομα, αλλά επί της ουσίας- εκπαιδευτικής ομάδας, πώς γίνεται να πραγματώνονται στο πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού οργανισμού που μόνον με τέτοιες συνθήκες δεν λειτουργεί; Κι ακόμα, η «μετά βαΐων και κλάδων» και...πυρσών (!) «αναβάπτιση» του φορέα σε ΓΓΔΒΜ κατά πόσο αλλοιώνει τη φυσιογνωμία και το χαρακτήρα του;
Αυτά νομίζω ότι είναι καιρός να αρχίσουμε να τα συζητάμε, όχι μόνον μεταξύ μας, αλλά και «δημοσίως», γιατί και λόγος μας πέφτει και άποψη έχουμε (δεσμεύομαι να επανέλθω με κείμενο για συζήτηση). Το blog του Συλλόγου είναι μια καλή αρχή και μπράβο στο ΔΣ που το υλοποίησε! Το γεγονός ότι σ’ ένα blog μπορεί να φιλοξενηθούν πολλά και διάφορα σχόλια, ανώνυμα κι επώνυμα, δεν αναιρεί την αξία του ως «βήμα» διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων. Ας το αξιοποιήσουμε λοιπόν!
Ήμουν και γω εκεί…Και τώρα αυτό που με πειράζει πιο πολύ δεν είναι που ολοένα και περισσότεροι θεωρούν ότι η σιωπή είναι χρυσός, ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα και η ομοιομορφία τα φυλάει και κείνη.
Δεν είναι που ο καθένας πια τείνει να ασχολείται μόνο με τον εαυτό του άντε και όσα φτάνει το τεντωμένο χέρι του και αρκεί να γίνεται η δουλειά του για να ευημερεί…
Δεν είναι που τα αυτονόητα δεν είναι πια αυτονόητα, που η κολακεία τείνει να αντικαταστήσει την εκτίμηση, η αυθάδεια τη σεμνότητα, η χαρτολαγνεία τη γνώση (μάζευε βεβαιώσεις κι ας μη μπορείς να βεβαιώσεις τα βεβαιωμένα).
Δεν είναι που μένω πάντα έκθαμβη με το πόσα μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος προκειμένου να μη δει όσα δεν θέλει να βλέπει, πόσο μπορεί να
στρεβλώσει τα πράγματα για να «χωράει» εφησυχασμένος μέσα σ’ αυτά.
Δεν είναι που τόσα χρόνια τόση βιωμένη εμπειρία, μου ψιθυρίζει στο αυτί (ενίοτε μου φωνάζει κιόλας) τις αρχές της Εκπαίδευσης Ενηλίκων και με βασανίζει καθημερινά γιατί τόοοσα πολλά μοιάζουν να μην ταιριάζουν πια σε όσα έμαθα: για σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου, στη διαφορετικότητά του, για ποιότητα που μπορεί και να νικάει την ποσότητα, για τη σημασία του κριτικού στοχασμού, για την ανάγκη του κριτικού αυτοστοχασμού που μπορεί και να νικάει την προκατάληψη.
Δεν είναι που με πονάνε οι συνέπειες της ανάγκης για συμμόρφωση που έχουν ορισμένοι, εκείνοι που «προσκολλώνται στις κρατούσες αντιλήψεις για όσο καιρό θεωρούν ότι εκφράζουν τις αντιλήψεις της πλειονότητας».
Δεν είναι που αυτή η έρημη η θεωρία της απομάθησης δε φαίνεται να λειτουργεί στο χώρο ειδικά που θα έπρεπε να βρίσκει τη δικαίωσή της.
Είναι που πιστεύω ακράδαντα ότι έρχεται μια μέρα που παίρνεις πίσω αυτό ακριβώς που έδωσες, που θερίζεις ακριβώς αυτό που έχεις σπείρει…
Βάσω Νικολοπούλου
(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,
μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,
βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ-
γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):
I
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.
II
Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,
Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;
Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.
Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.
Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.
Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,
ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;
Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.
Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.
III
Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα
τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,
Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο,
καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,
Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη
πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,
Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν
λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,
Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας
ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,
Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια
ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,
Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα,
σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,
Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο,
πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;
ΙV
Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;
Πουρνὸ - πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης
πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.
Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ - πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι
καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.
Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι
κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.
Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα,
σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα
Μιὰ - μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ
κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.
Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω
τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.
Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα
κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.
V
Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,
καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.
Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη
θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.
Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα,
θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει
κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.
Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου
κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.
Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν
καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν
Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια,
παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.
Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι
νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.
...
ΙΧ
Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα,
βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.
Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου
θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.
Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση,
κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.
Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι
κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:
Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,
κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.
Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα
καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.
Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη,
καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη.
Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω,
τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Υπουργό Παιδείας...για μικρή ανάπαυλα από τα γήπεδα και τα νυχτερινά κέντρα, όπου πενθούσε το θάνατο ενός 15χρονου μαθητή...
ΖΩΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ
Αν δεν βρέξει απόψε,
ο κόσμος
θα πάρει φωτιά
απ' αυτά τα τριαντάφυλλα.
Αν τυχόν και καω΄
ίνες είναι και ρίζες
το χώμα μου
για την πύρινη μάζα
του ήλιου
για κάθε στοιχείο και φωτιά
Αν τυχόν και καώ
να φυτέψτε τη στάχτη μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Και το προηγούμενο ποίημα, που είναι ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ του Γιάννη Ρίτσου (για τους νεώτερους), ενώ γράφτηκε και αναφέρεται σε άλλη εποχή και για άλλο γεγονός, θα μπορούσε να'ναι τωρινό, σημερινό, γιατί ο αυταρχισμός και τα ολέθρια αποτελέσματά του, είναι ίδια κι απαράλλαχτα και σήμερα.
Ειδικά αφιερωμένο επίσης, στον Υπουργό Παιδείας για την "ευαισθησία" του.
Ο Βρεττάκος βεβαίως, "κέντρο" στην καρδιά μας.
Άδειες Χριστουγέννων: Οδηγίες προς εργαζομένους στη ΓΓΔΒΜ
1. Δηλώνουμε την άδεια ανά γραφείο (μετά το απαραίτητο…μαλλιοτράβηγμα, λόγω περιορισμού του 50%)
2. Δηλώνονται οι άδειες σε επίπεδο Τμήματος και Διευθύνσεων
3. Εγκρίνονται οι άδειες από τους…αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες (φυσικά με τις σχετικές περικοπές, για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα!)
4. Συμπληρώνουμε τα σχετικά έντυπα (ανεβοκατεβαίνοντας ορόφους για τη συλλογή των υπογραφών)
5. Υπογράφουμε σε ειδική κατάσταση-κατάλογο, για να καρατσεκαριστεί ότι η άδεια που δηλώσαμε και υπογράφτηκε είναι όντως η άδεια που θέλουμε…και, τέλος…
6. σιχτιρίζουμε από τη γραφειοκρατία και ΔΕΝ παίρνουμε άδεια!!!
Άντε και του χρόνου! Καλές γιορτές και μακάρι το 2009 να φέρει καλύτερες μέρες!!!
Δημοσίευση σχολίου