ΣΜΥΓΓΕΕ
Αθήνα 27.11.2008
Συνάδελφοι και συναδέλφισες,
Τα blogs είναι βήματα ελεύθερης έκφρασης και η ανωνυμία εξασφαλίζει τη δυνατότητα αυτής της έκφρασης.
Τα κείμενα που εκφράζουν το Δ.Σ. του ΣΜΥΓΓΕΕ, είναι αυτά που αναρτώνται στο blog με την υπογραφή του Συλλόγου.
Τα σχόλια που αναρτώνται εκφράζουν τους συντάκτες τους.
Τα σχόλια που είναι συκοφαντικά ή υβριστικά θα αποσύρονται από το Δ.Σ. του ΣΜΥΓΓΕΕ.
27.11.08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Γράμμα στα δεκάξι
Δε προσπαθώ να σου δικαιολογηθώ ούτε να διαχωρίσω τη θέση μου.
Είμαι αυτός που όπλισε το χέρι του μπάτσου που σε δολοφόνησε. Με δικά μου λεφτά του αγόρασαν το όπλο.
Εγώ είμαι αυτός που έχτισα λιθαράκι-λιθαράκι τον κόσμο που ζεις.
Εγώ είμαι η βολεμένη γενιά του πολυτεχνείου που θα άλλαζε τον κόσμο.
Εγώ που σ’ έχω χώσει σε αυτόν τον παράλογο ανταγωνισμό αυτού του σάπιου συστήματος.
Τώρα βυθισμένος στο καναπέ μου σε βλέπω να διαδηλώνεις οργισμένος, να πετάς πέτρες, να ανάβεις φωτιές. Σε βλέπω να κάνεις ότι έπρεπε να έχω κάνει εγώ χρόνια τώρα. Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι να κατέβω και να σταθώ υποκριτικά πλάι σου. Ντρέπομαι που σε γαλουχούσα με τα «μη» και τα «πρέπει» για να χαλιναγωγήσω τον αυθορμητισμό σου. Ντρέπομαι να φωνάξω ενάντια όλων αυτών που εγώ δημιούργησα και συντηρώ με κόπο μέχρι σήμερα.
Βουλιάζω στο καναπέ μου υπό το βάρος των ενοχών μου. Κάθε πέτρα που πετάς μου θρυμματίζει το κεφάλι, κάθε φωτιά που ανάβεις μου καίει τη ψυχή. Τόσα χρόνια προσπαθώ να σε κάνω κάτι σαν εμένα. Έναν φιλήσυχο μικροαστό, ένα φοβισμένο ανθρωπάκι. Με κόπους και θυσίες σου ετοίμαζα μια θέση στον καναπέ, δίπλα μου. Απέτυχα.
Ευτυχώς!
Στο τέλος θα σε πείσουν ότι φταίει ο μπάτσος που ήταν τρελός και σε πυροβόλησε. «..ένα μεμονωμένο γεγονός». Θα τον δικάσουν και θα γυρίσεις εφησυχασμένος στο θρανίο σου κι εγώ απενοχοποιημένος στη δουλίτσα μου.
Και όταν οι φωτιές θα έχουν σβήσει και τα δάκρυα της υποκρισίας μου στερέψει, θα συνεχίσω να σε δολοφονώ. Μόνο που δεν θα το καταλαβαίνεις γιατί θα δηλητηριάζω καθημερινά τη ψυχή σου. Λίγο-λίγο. Σταγόνα-σταγόνα.
Και θα φοβάμαι. Θα φοβάμαι τη στιγμή που θα εξεγερθείς πάλι.
Και θα ελπίζω σ’ αυτή τη στιγμή!
Ο πραγματικός ένοχος.
Π.Μ.
Με τσάκισε το σχόλιο του Pa ΄΄Γράμμα στα δεκάξι''. Επειδή πιστεύω πως η ανάληψη της ευθύνης είναι μια καλή αρχή, επιτρέψτε μου να ταυτιστώ μαζί του και να μοιραστώ τις ευθύνες που περιγράφει, και να ελπίσω...να ελπίσω ότι κάτι μπορώ να περισώσω...με την αυτοκριτική μιας γενιάς!
Δημοσίευση σχολίου